4. Jeśli będzie ktoś trzeci to powiemy to sobie?

Minął kolejny miesiąc i swoją uwagę skupiłam na przeróbkach i dopracowaniu mieszkania. Tyle tylko, że musiałam znaleźć coś odpowiedniego, takiego, co pasuje do mnie. A przez internet nie było to łatwe, zwłaszcza, że w pracy było teraz dużo roboty. Dlatego umówiłam się z Laurą na dzień zakupów, zwłaszcza, że ja miałam wolne, a ona wzięła sobie dzień wolny bo sama musiała coś załatwić w urzędzie. Dlatego rano wstałam i się wyszykowałam, spodenki i zwykła biała bluzka, do tego trampki i byłam gotowa. Sprawdziłam czy mam wszystkie karty i gotówkę i zadowolona wyszłam z domu. Z listą zakupów czekałam na Laurę pod jednym ze sklepów i w głowie nuciłam ostatnio poznaną przeze mnie piosenkę. Z daleka widziałam moją przyjaciółkę więc się do niej uśmiechnęłam i wstałam ze swojego miejsca.

- Przepraszam za spóźnienie. Ale zatrzymali mnie w urzędzie.

- Spokojnie. - zaśmiałam się - Ale gotowa na mały rajd po sklepach?

- Z tobą? Zawsze. - i podwinęła rękawy

- Tak, ale musisz się przygotować na to, że żadnych ubrań. Tylko rzeczy do mieszkania.

- No tak. - zaśmiała się - Poduszki, zasłonki i takie tam.

- Dokładnie. A później impreza, parapetówka.

- Najpierw chcę zająć się mieszkaniem, a później pomyślę. - zaśmiałam się i ją złapałam pod ramię - Musi być idealnie, więc mam dużą listę zakupów więc dobrze, że masz trampki.

- Wiedziałam co robić.

Szał zakupów nas ogarnął i to bardzo. We dwie byłyśmy marudne i dlatego dopiero za dwudziestą poduszką stwierdziłyśmy, że te są najlepsze. Z resztą wcale nie było łatwo, a i tak nie kupiłam wszystkiego. Nie miałyśmy już sił, i dlatego pojechałyśmy tak obładowane do mojego domu. Mama dała nam kolację i tego było mi trzeba. Jednak pożegnałam się z Laurą i poszłam spać. Na drugi dzień wróciłam do pracy, i mieliśmy wieczorny program. Bawiłam się jak zawsze dobrze, a po programie wariowałam z kolegą po fachu, który obchodził urodziny i zrobiliśmy sobie małą imprezkę. Tak było też przez kolejne dni, praca i mieszkanie wypełniały mój dzień. Ale właśnie przeprowadzałam wywiad z kolejnym piłkarzem, po tym stałam z boku i oglądałam jak robią krótki filmik z tego jak kopie piłkę i usłyszałam swój telefon, więc szybko odebrałam, choć nie znałam tego numeru.

- Słucham?

- Natalia?

- Tak. - i kompletnie nie wiedziałam z kim rozmawiam

- Z tej strony pani Velasco. Dzwonię powiedzieć, że twoja mama przyszła do mnie na kawę i źle się poczuła, a nie chce zadzwonić po lekarza. - zauważyła a ja od razu się przestraszyłam

- Słucham?! Jak to źle się poczuła? Proszę zadzwonić po karetkę.

- Spokojnie, już jej przeszło. Jednak wolałam cię poinformować, ale nie martw się, zatrzymam ją aż do przyjazdu twojego taty.

- Zaraz tam będę. - rzuciłam i się wyłączyłam - Przepraszam, ale jestem jeszcze potrzebna?

- Hmm nie, ale o co chodzi?

- Moja mama źle się poczuła. - rzuciłam - Wpadnę później do studia, aby to sprawdzić.

- Ok, chociaż nie spiesz się. Mama ważniejsza.

Szybko uciekłam i pojechałam do domu. Przestraszyłam się i to bardzo, ale kiedy zapukałam do drzwi to otworzyła mi pani Velasco i wpuściła mówiąc, że moja mama jest w salonie.

- Mamo jak się czujesz? - i od razu usiadłam obok niej

- Już lepiej. Miałam zawroty głowy, ale już mi przeszło.

- Powinnaś pojechać do lekarza. - od razu się postawiłam

- Ale mi nic nie jest.

- Leonor, Natalia ma rację.

- Zaraz zadzwonię do lekarza i po taksówkę. - rzuciłam i szukałam swojego telefonu w torbie

- Nie musisz po taksówkę, mam samochód to zawiozę was. - a ja dalej szukałam telefonu, ale jak na złość nie mogłam go znaleźć

- Mamo już jestem. - usłyszałyśmy kogoś przy drzwiach i zobaczyłam Sebastiana, i dopiero teraz nie wiedziałam jak mam się zachować. - O dzień dobry.

- Dzień dobry Sebastianie. Poznajesz chyba moją córkę.

- Natalia tak? - i do nas podszedł a ja pokiwałam głową - Kupę lat. Ile to już lat?

- Siedem. - rzuciłam i sie do niego uśmiechnęłam

- Ale stało się coś?

- Tak, pani Montiel zasłabła i zadzwoniłam po Natalię, bo nie chciała jechać do lekarza.

- No tak ta pogoda jest teraz kłopotliwa, ale może pomóc w czymś?

- O tak synku, możesz zawieźć je do lekarza?

- Oczywiście.

Na szczęście udało mi się znaleźć telefon i zadzwoniłam do lekarza, który bez problemu nas przyjął jako przyjaciel rodziny. Mama weszła do niego sama, więc ja z Sebastianem zostaliśmy w poczekalni.

- Dwa razy już cię poznałem. - zaśmiał się

- Nie popisałam się co? - i usiadłam obok niego

- Hmm niczego pewnie nie zauważyli bo od razu wkroczyłem do akcji.

- To dobrze.

- Nie martw się, pewnie twojej mamie nic nie jest.

- Łatwo ci mówić. Przeprowadzałam wywiad, aż tu nagle w przerwie dostaje telefon od twojej mamy, że moja ma zawroty głowy i nie chce pojechać do lekarza. - westchnęłam

- Spokojnie, pewnie to tylko chwilowe. - i delikatnie pomasował mnie po plecach na co się delikatnie uśmiechnęłam - Może mi za ten czas powiesz dlaczego się nie odzywałaś? - szepnął

- Byłam zajęta, praca a do tego mieszkanie. Nie jest łatwo.

- Rozumiem. Ale jeśli będzie ktoś trzeci to powiemy to sobie co?

- Jasne. - i spojrzałam na niego zdziwiona - Jest ktoś?

- Nie, ale trochę się martwiłem. Wiesz, że jest ktoś trzeci, i po prostu poszedłem bez słowa w odstawkę.

- Powiedziałabym, gdyby tak było. - i zobaczyłam moją mamę w drzwiach - I?

- To tylko chwilowe, za szybko wstałam. - rzuciła i się uśmiechała do lekarza

- Na pewno?

- Tak, tak. Ale niech przyjmuje teraz dużo wody. Wiadomo temperatury są coraz większe.

- Na pewno będzie. Już ja ją przypilnuje.

Pojechaliśmy do domu i tylko pożegnałam się z Sebastianem, normalnie, bez żadnych oznak, że spotykamy się już od dawna. Wiem, że nie powinnam mieć przed rodzicami, a zwłaszcza mamą żadnych tajemnic, ale jakoś nie mogłam jej wyjawić, że między mną a Sebastianem jest coś więcej. A raczej czysty seks, bo wiem, że tego nie pochwala. A wiem, że ona i mama Sebastana na pewno byłyby zadowolone. Ale nie pojechałam już do studia, a pilnowałam mojej mamy, jednak za to jutro musiałam zostać dłużej. Siedziałam właśnie nad kawą i omawialiśmy kolejny program, kiedy odezwał się mój telefon. Szybko przeczytałam wiadomość i się uśmiechnęłam na widok, że to Sebastian. Odpisałam mu na propozycję spotkania, i napisał mi, że będzie wieczorem wolny i może po mnie przyjechać. Zgodziłam się i napisałam mu, żeby przyjechał na podziemny parking. Tak na prawdę nie mogłam się już doczekać, aż się zjawi, więc im bliżej umówionej godziny tym nie mogłam wysiedzieć. Pożegnałam się z resztą ekipy i zeszłam na dół, na podziemny parking. Nie wiedziałam gdzie jest, ale pokazał mi światłami więc od razu tam poszłam i wsiadłam z uśmiechem.

- Witam, witam. - i dał mi całusa, którego odwzajemniłam - Jak zawsze ślicznie wyglądasz.

- Mama uważa, że noszę zdecydowanie za krótkie sukienki. - zaśmiałam się

- Mi się podoba. - i pogłaskał mnie po udzie - Ale w drogę.

- A gdzie?

- Zobaczysz. - zaśmiał się i wyjechał na ulicę - A jak tam mama?

- Dobrze, nie mówi mi nic już o zawrotach, a wczoraj cały czas ją pilnowałam.

- Może faktycznie to chwilowe.

- Mam nadzieję. - i przyszedł do mnie sms więc złapałam za telefon - Ahh no to jutro trzeba założyć trampki.

- Trampki?

- Tak, ostatnie zakupy przed wprowadzeniem się do mieszkania. Mam poduszki, ale nie mam prześcieradła.

- Potrzebujesz go? - i na mnie spojrzał znad okularów słonecznych a ja się jedynie zaśmiałam, a on o dziwo zaparkował pod jakimś domem

- Mieliśmy nie spotykać się z naszymi znajomymi?

- Nikogo tam nie ma. Hotele były juz zajęte, a mój kumpel sprzedaje mieszkania i domy. Poprosiłem go o klucze do jakiegoś miejsca.

- Nie zainteresował się z kim się spotykasz?

- Nie, ale kazał nam dokładnie zamknąć drzwi i posprzątać.

- Przecież nic nie nabrudzimy. - zauważyłam i weszłam jako pierwsza do domu - Ulalala. - i się rozejrzałam

- Mamy do dyspozycji sześć sypialni i duży salon. A do tego na tyle jest basen. - i przytulił się do moich pleców

- Nie mam stroju kąpielowego. - od razu posmutniałam

- To akurat da się załatwić. - szepnął ugryzając mnie w ucho na co się zaśmiałam

- A sąsiedzi?

- Obok nikogo nie ma, a w drugim domu mieszkają lekarze, którzy zapewne noc spędzają w szpitalu, albo śpią.

- Ahh jeszcze dwa tygodnie i będę mieć mieszkanie. Zero wydawania kasy na pokoje, zero ukrywania się bo w końcu co kogo będzie obchodzić co robię w domu. I może zostaniesz na noc? - i na niego spojrzałam

- Kuszące.