5. Powinniśmy umówić się z kimś innym.

Ostatni karton został wypakowany i zadowolona rozejrzałam się po moim mieszkaniu. Jest takie jak sobie wymarzyłam. Moja mama przyszła z kuchni z trzema kieliszkami i szampanem, więc zadowolona się do niej uśmiechnęłam co odwzajemniła.

- No to zaczynamy świętować. - i nam rozdała kieliszki

- Dokładnie. - zaśmiała się Laura - Pierwszy krok do samodzielności zrobiony.

- A jakie są kolejne? - i się jej przyjrzałam

- No później to mężczyzna, dzieci, i z górki.

- To wolę najpierw swoje mieszkanie. A później się zobaczy co dalej.

- Ale pamiętaj o wnukach dla mnie. - zaśmiała się moja mama

- Zapamiętam.

Dni mijały i spojrzałam na swój kalendarz. Mieliśmy już kwiecień. Od czterech miesięcy spotykam się z Sebastianiem. I kto by pomyślał, że zejdzie nam to tak długo. A z każdym spotkaniem jest coraz lepiej i nie zamierzam nawet zrywać tego układu. Było mi dobrze, tak jak teraz. Siedziałam właśnie w swojej kuchni i jadłam płatki, czytając zaległości w prasie na laptopie. Ostatnio nic nie pojawiło się na mój temat, i ja sama nie dawałam im powodu do tego, aby pisać. Co jak co, ale nie zamierzałam być gwiazdą prasy, zwłaszcza plotkarskiej. Zadzwonił telefon więc złapałam za niego i odebrałam.

- Tak?

- Witam ślicznotkę. - aż spojrzałam na wyświetlacz i widniało "Sebastian" - Przesadziłem?

- Wolę ślicznotkę, niż kochanie bądź jakieś słówka typu misiaczku i tak dalej.

- Mówię prawdę, jesteś ślicznotką. Ale co słychać?

- A nic, właśnie siedzę sobie w kuchni i czytam gazety zajadając się musli.

- Twoje sławne musli z bananami, kokosem i mango?

- Tak dokładnie to samo, chociaż nie chciałeś wtedy jeść tylko jak najszybciej się zmyć.

- Ale zostałem. Zresztą ja nie z tym.

- No to wal, co się dzieje?

- Właśnie dzisiaj doszło do mnie, że mamy rocznicę.

- Rocznicę?

- Tak, spotkaliśmy się równo cztery miesiące temu. Ale też nie o tym, pomyślałem sobie, że może byśmy coś zrobili razem? Wyjść nie wyjdziemy, więc może ja kupię składniki na kolację i ugotujemy razem?

- Kuszące.

- Nie musisz szukać prezentu dla mnie. - od razu zauważył - Tylko kolacja, ugotowana razem. Tak jak nasza pierwsza kolacja.

- Nawet nie miałam zamiaru szukać prezentu. - zaśmiałam się - Ale dzisiaj?

- Nie, może jutro? Jeśli masz czas.

- Dopiero będę mieć pojutrze. Co ty o tym?

- No to jesteśmy umówieni.

Ale jednak poszłam się wyszykować do pracy, i tak samo było przez te dwa dni. Choć dalej myślałam nad sensem telefonu Sebastiana. Bo skąd u niego wzięła się chęć świętowania? Ale kiedy siedziałam taka zamyślona w studiu to przyszła do mnie szefowa i kazała iść do jej gabinetu. Zdziwiona spojrzałam na kolegę i poszłam za nią.

- Usiądź. - i wskazała mi krzesło

- Coś przeskrobałam? - i usiadłam

- Nie, nie. Chociaż lepiej skup się na pracy, a nie na chodzeniu z głową w chmurach. - a ja zdziwiona na nią spojrzałam - Widziałam jak siedzisz i o czymś intensywnie myślisz.

- Mam rocznicę z takim jednym, ale zapowiedział, abym nie robiła mu żadnego prezentu. Ma wpaść dzisiaj wieczorem z składnikami na kolację. - westchnęłam

- Z takim jednym?

- Tak się wozimy. - rzuciłam i byłam zła, że w ogóle powiedziałam cokolwiek

- Kup bieliznę i w niej wyskocz. Ale wracając do prac, to mam zadanie. - i podała mi segregator więc go otworzyłam i nie rozumiałam o co jej chodzi - Sergio Sanz chcę cię wypożyczyć.

- Ale jak to? Przecież jestem w programie o piłce.

- Tak, ale Sergio uważa, że jak ty pojawisz się w programie o siatkówce to będzie większa oglądalność. Do Brazyli pojadę ja.

- Ale dlaczego? Przecież ja nawet nie wiem o co tu chodzi.

- Dlatego masz segregator i czas na naukę.

- Mam w ogóle jakieś wyjście? - i na nią spojrzałam, a ona pokręciła głową, że nie - Dlaczego ja?

- Już mówiłam, jesteś gwiazdą i im podciągniesz oglądalność. Zwłaszcza, że finały są u nas.

- I na czym to ma polegać? - westchnęłam

- Będziesz jeździć z nimi i przeprowadzać wywiady, relacje. Zrobisz taki videopamiętnik, to wypaliło u nas w tamtym roku. Obiecuje ci, że za rok będziesz w Brazyli.

- Jeśli nie mam wyboru to lepiej pójdę się przygotować.

Nie rozumiałam dlaczego ja, nie chciałam zmieniać dziedziny, a do tego siatkówka. Przecież ja o niej nic nie wiem. Zła wyszłam ze studia z segregatorem i pojechałam do domu, ale jednak zobaczyłam reklamę bielizny, więc jedynie powiedziałam, aby kierowca się zatrzymał i poszłam do swojego ulubionego sklepu, gdzie obkupiłam się w dwa nowe komplety. Wróciłam do mieszkania i rzuciłam wszystko na kanapę i zaczęłam się krzątać. Ogarnęłam mieszkanie i poszłam się wykąpać i ubrać w coś lepszego. Założyłam nową bieliznę, tym razem postawiłam na bordową. Postanowiłam, że jednak nie będę się stroić w jakieś sukienki, jeśli mamy razem gotować, dlatego założyłam zwykłe jeansowe spodenki i sweter. Akurat zastanawiałam się nad perfumami kiedy usłyszałam pukanie, więc poszłam otworzyć.

- Hej. - uśmiechnął się do mnie Sebastian i dał mi całusa wchodząc od razu do mieszkania z dwiema torbami

- Hej. Ale aż dwie? - zaśmiałam się i wzięłam jedną od niego, aby mógł chociaż ściągnąć buty

- Nie mogłem się zdecydować co zjemy. - a ja zdziwiona na niego spojrzałam - Czy włoska kuchni, a może francuska?

- Więc na co postawiłeś, zważając, że mamy dwie butelki wina?

- Na rybę, jabłka do deseru i na przystawkę miał być Camembert w cieście, ale nie będę udawał, że go uwielbiam.

- Mmm ale zamiast tego sera to?

- Mozarella? - zaśmiał się a ja aż zamruczałam - W takim razie podwijaj rękawy i gotujemy.

- Mogę od razu polać wino? - a on podstawił kieliszki - Ale jak minął ci dzień?

- Zdecydowanie dobrze. Na treningu wszystko mi wychodziło i mam nadzieję, że wygramy kolejny mecz. A u ciebie?

- Mogło być lepiej. - westchnęłam i złapałam za nóż - To co mam kroić?

- Możesz zawijać ser w cieście, nie mam zdolności do zawijania. - na co się zaśmiałam - Ale mówisz, że mogło być lepiej, coś się stało?

- Zostałam przeniesiona na jakiś czas. Za niedługo będę w innym programie, ale tymczasowo na szczęście. Chociaż chciałam jechać do Brazyli.

- Rozumiem, ale koniec zamartwiania się, mamy pyszną kolację do zrobienia. - i dał mi całusa

- Ty tu dowodzisz. Ja jestem tylko pomocnikiem i udostępniam kuchnię.

Ale jednak sprawiedliwie były podzielone obowiązki i nie powiem, ale od tych zapachów zgłodniałam i to bardzo. Jedna butelka podczas gotowania poszła do kosza, więc otworzyliśmy drugą. I mogliśmy przenieść się z talerzami do salonu. Usiedliśmy przy stoliku i zaczęło się kosztowanie. Smakowało tak samo jak pachniało i musiałam przyznać, że Sebastian był dobrym kucharzem. Jednak po zjedzonej kolacji przenieśliśmy się na kanapę i

- Miło. - zauważyłam bawiąc się kieliszkiem

- Dokładnie. - i wziął moje stopy na swoje kolana - Miło, że ubrałaś się w coś luźnego.

- Nie chciałam się stroić do kolacji, wiesz gotowaliśmy więc mogliśmy się czymś pobrudzić.

- Jak widać kuchnia nie została zdemolowana. - i pogłaskał mnie po nogach

- Pilnowałam. - i wystawiłam mu język - Ale jesteś dobrym kucharzem, mama dobrze cię nauczyła.

- To akurat babcia.

- To dobrze zrobiła. - i się położyłam poprawiając sobie poduszkę

- Też tak myślę. I co to? - i podniósł z podłogi segregator i go otworzył - Siatkówka?

- Nowa praca. - westchnęłam

- Będziesz na Lidze Światowej?

- Jak widać tak. Nie mam nawet wyboru, ani nie mogę powiedzieć nie. A nic nie wiem o tym, dlatego też dostałam segregator aby to ogarnąć.

- Mogę ci pomóc. - uśmiechnął się - Wyjaśnię ci wszystko, nawet i więcej niż jest w tym ciężkim segregatorze.

- Na prawdę?

- Yhym. - i oglądał

- A co w zamian? - a ten oderwał wzrok i spojrzał na mnie - Noo jak ty mi będziesz pomagać w przyswajaniu wiedzy, to co ja mam dać ci w zamian?

- Nic? I tak się spotykamy, więc możemy rozbudować nasze spotkania. Nie tylko seks.

- Nie robiliśmy tego już jakiś czas. - i dopiero to do mnie dotarło - Od jakiegoś czasu więcej po prostu rozmawiamy ze sobą i spędzamy razem czas.

- Mówisz, że zaczynamy się nudzić w swoim towarzystwie?

- Nie mówię, że się nudzę. - i od razu usiadłam - Miło jest tak odpoczywać. Ale...

- Powinniśmy umówić się z kimś innym.

- Słucham?

- Zobaczyć jak to jest na randce z kimś innym. Może tego nam brakuje? - a ja od razu ściągnęłam nogi z jego kolan

- Łał. - zaśmiałam się - Randki z innymi, a my?

- Możemy dalej się spotykać.

- Sebastian? Chcesz umówić się z jakąś dziewczyną na randkę, a mnie mieć na boku jak przyjdzie ochota na numerek? To nie fair w stosunku do niej.

- To co odpoczynek?

- Jesteś już umówiony?

- Nie. - westchnął - Ale myślałem nad tym. Więc możemy zrobić sobie jednak przerwę na jakiś czas.

- Ok. - rzuciłam a on się nade mną nachylił więc się odsunęłam - Mamy się zainteresować kimś innym.

Sebastian jedynie się ze mną pożegnał więc zamknęłam za nim drzwi i zabrałam się za sprzątanie. Zdziwił mnie i to bardzo. Najpierw rocznica, kolacja a później on chce spotykać się z kimś innym? To mógł mi to powiedzieć przez telefon, a nie. W tym momencie byłam na niego wściekła, i po co wykosztowałam się na nową bieliznę? Na dodatek szumiało mi w głowie po winie, więc tylko rzuciłam się spać. W pracy też nie było łatwo, warczałam na wszystkich i tylko czekałam aż będę mogła wyjść. Ale jeśli on ma zamiar się z kimś umówić to ja też. Dlatego napisałam do Laury, że chce się umówić z kimś, a wiem, że ona ma kontakty. Od razu mi napisała wiadomość, że ma już dwóch kandytatów tylko ode mnie zależy czy blondyn czy brunet. Dlatego dostałam w emailu dokładny opis i wybrałam blondyna, bo wydawał się interesujący.