14. Impreza byłych.

Zbliżały się wielkimi krokami urodziny mojej mamy, więc trzeba było przygotować imprezę. Miała odbyć się w tym samym miejscu co jej rocznica, ale wyjątkiem było to, że ja miałam się wszystkim zająć. Moja mama o tym nie wiedziała, więc to był pomysł mojego taty i mój. Dlatego wstałam wcześniej z łóżka, wzięłam prysznic i ubrałam się w wygodne rzeczy jakie znalazłam w szafie, czyli jeansy, bluzkę i na to kurtkę w moro. Duży szal i ciepły, bo mieliśmy zimę i kozaki. Gotowa wyszłam z domu z kubkiem kawy i po drodze kupiłam sobie pączka. Od nadmiaru stresu trochę schudłam i wiedziałam, że muszę nadrobić to co zrzuciłam. Zwłaszcza, że jak mama mnie zobaczy to na pewno będzie na mnie zła. Musiałam wybrać kwiaty, alkohol, obrusy i menu. Czyli wszystko od podstaw, na szczęście pani z hotelu była bardzo pomocna i dokładnie wiedziała co trzeba robić. Dlatego musiałam pojechać tam, aby wszystko załatwić. Bez problemu wybrałyśmy obrusy, menu i alkohol. Za to kwiaty chciałam wybrać z innej kwiaciarni, mojej ulubionej. Dlatego pożegnałam się i pojechałam do pracy trochę popracować. Nie było łatwo, zwłaszcza, że co chwilę dostawałam wiadomości od rodziny i znajomych mojej mamy, którzy odpowiadali na zaproszenia. Nawet nie przypuszczałam, że to może być takie trudne. Na dodatek zaprosiłam mamę na zakupy, aby kupić sukienkę i kilka rzeczy, tak dla zmyłki. Powiedziałam, że to mój prezent urodzinowy, a później nie będę miała jak zabrać ją na zakupy. Więc na drugi dzień wybrałam sukienkę, wygodne trampki i kapelusz, bo zawsze mama powtarzała, że zimą trzeba nosić czapkę. Czekałam na nią w centrum handlowym pisząc kolejnego sms'a do mojej kochanej przyjaciółki, która mnie ostatnio olewa i nie wiem kompletnie dlaczego. Bo na pewno nic nie przeskrobałam.

- Oho znam tą minę. - usłyszałam więc podniosłam głowę - Co jest? - zapytała mama i dała mi buziaka w policzek

- Laura. - westchnęłam - Nie odzywa się od kilku dni.

- Może coś przeskrobałaś?

- Dlaczego od razu wszyscy myślą, że coś przeskrobałam? - zauważyłam bo tak było zawsze - Tak dla twojej wiedzy to nic nie przeskrobałam.

- No dobrze, dobrze. - wzięła mnie pod ramię - Ale tak na prawdę to dlaczego te zakupy?

- Mówiłam, to mój prezent urodzinowy. I nie, nie wiem co twój mąż ma dla ciebie.

- Aj, nie chce mi nic powiedzieć. Przeszukałam w dodatku cały dom i nic.

- A mówiłaś, że nie jesteś ciekawska. - zaśmiałam się - Ale też bym to zrobiła. Pewnie nawet z Laurą. Wracając do naszych zakupów to gdzie najpierw? Ty wybierasz sklepy, ja płacę.

- Nie zrobiłam tego z Elsą. Teraz kiedy ma problemy finansowe przez to, że wujek Sebastiana miał romans z księgową i okradali ich, nie bardzo ma czas się spotykać.

- Sebastian o tym wie?

- Raczej nie. Ich relacje jak sama dobrze wiesz nie były idealne. - i wyciągnęła sukienkę na której widok od razu pokiwałam głową, że nie

- Wiem. Nigdy nie rozumiałam o co chodzi, bo się nie bardzo interesowałam. Ale od kiedy mi mówił co i jak to mu nie zazdroszczę. Przez to był zagubiony i zamknięty w sobie, uważał, że jest niewystarczająco dobry. - westchnęłam

- Stąd już wiesz dlaczego był sam. Ale Elsa mówiła, że go zmieniłaś.

- Nie chciałam go zmieniać. - zauważyłam - Zresztą to i tak bez znaczenia. Nie wiem co u niego słychać, a ja jestem z Javim.

- Wiem o tym, lubię go, choć twój ojciec nie bardzo za nim przepada.

- Jak to? - zdziwiona na nią spojrzałam, bo tego nie zauważyłam

- Wiesz jaki on jest. Do tej pory lubi twojego pierwszego chłopaka i długo nie mógł pogodzić się z tym, że z nim zerwałaś. A może ta?

- Zdecydowanie. Chociaż wiesz, że możesz szukać też innych rzeczy?

- Wiem, może kupię sobie krótkie spodenki, o takie? - i mi pokazała - Idealne, aby być chorym.

- Mamo, wcale nie noszę za krótkich spodenek. Nie choruje i nic mi nie widać.

- Młodzież. - przewróciła oczami i poszła do przymierzalni

Oczywiście zakupy przebiegły nam długo i męcząco, ale za to z nadmiarem plotek i w ogóle. Na dodatek musiałam dalej załatwić te kwiaty, a Laura dalej się do mnie nie odzywała. już zaczynałam się o nią martwić, bo ona na pewno tak o z siebie nie przestaje się do mnie odzywać. Dlatego na następny dzień pojechałam do kwiaciarni, załatwiłam co miałam i musiałam iść do Laury, ale o dziwo nie odbierała nawet telefonów. Zawiedziona pojechałam do pracy, i w sumie nie wiedziałam czy ona przyjdzie na imprezę urodzinową mojej mamy bo nie dała mi znać, jako jedyna. Jednak wieczorem, przed programem dostałam wiadomość, że musimy porozmawiać. Nie powiem, przestraszyła mnie tym, więc odpisałam, że możemy spotkać się jutro, ale powiedziała, że poczeka na mnie pod mieszkaniem. Dlatego po programie, długo nie zostałam a szybko poleciałam do mieszkania, jak tylko zobaczyłam ją pod drzwiami, wiedziałam, że jest coś nie tak.Wpuściłam ją do środka i od razu zapytałam czy napije się wina.

- Nie mogę. - rzuciła a ja nie rozumiałam coraz bardziej więc podałam jej szklankę wody i usiadłam obok z kieliszkiem

- Więc o co chodzi?

- Namieszałam. - szepnęła z łzami w oczach a ja nie wiedziałam, przerwać jej czy jednak czekać na ciąg dalszy, ale jednak...

- Co zrobiłaś? I dlaczego się do mnie nie odzywałaś?

- Przepraszam, że nie odbierałam. Od razu wiedziałam, że to cię poruszy.

- Nigdy się tak nie zachowywałaś.

- Wiem, a w dodatku ta impreza. Nie wiem czy miejsce jest dalej aktualne, ale się pojawię.

- Jest, zatrzymałam ci miejsce wraz z osobą towarzyszącą.

- To dobrze, bo jest ktoś kogo chcę ci przedstawić. - szepnęła

- Laura, o co chodzi? - nie powiem, ale wystraszyłam się, więc do niej się przysunęłam

- Jestem w ciąży. - wypłakała a mnie zatkało - Rozumiesz, będę mamą.

- A-ale j-jak?

- Mam ci mówić jak się robi dzieci? - spojrzała na mnie zapłakana

- Nie, ale nie byłaś z nikim.

- To wpadka. Rozumiesz? Wpadłam!

- Spokojnie. - przytuliłam ją - Przecież to nie koniec świata.

- Koniec. Matka mnie zabije.

- Teraz ty jesteś matką. - westchnęłam tuląc ją do siebie - Olej swoją, ja bym się cieszyła.

- Ty jesteś z Javim. A ja? Przespałam się z kimś i wpadłam.

- A ojciec? Kim jest? - bo Laura to nie typ osoby, która idzie do łóżka z nieznajomym ale jakby nabrała wody w ustach bo nie chciała mi powiedzieć - Nie znasz go?

- Znam.

- Więc? Kto to jest, że nie możesz mi powiedzieć?

- Muszę to przetrawić, mogę ci pokazać na imprezie?

- Jeśli to takie ważne, to dobrze.

Wolałam nie naciskać, aby nie zamknęła się w sobie, bo czułam że tu jest jakaś tajemnica, której i tak się nie dowiem. Ale nadszedł dzień imprezy, więc ubrałam się w sukienkę, srebrne buty i kurtkę. Gotowa wyszłam z domu i miałam nadzieję, że przyjedzie mój tato z mamą punktualnie, tak samo jak reszta. Kiedy zaczęli schodzić się goście to zobaczyłam mojego chłopaka, więc do niego podeszłam i się z nim przywitałam.

- Solenizantka jest?

- Jeszcze nie. - zauważyłam - Ale tato powiedział, że już wyruszyli z domu.

- A goście wszyscy są?

- Chyba tak. - spojrzałam na niego podejrzanie - Ale co cię to tak zastanawia?

- Tak pytam, bo moja dziewczyna tak ładnie wszystko zaplanowała.

- Dziękuje, ale oho już są. - i do środka weszła moja mama z tatą i widać było, że jest zdziwiona

- Eee... a co wy?

- Niespodzianka. - zawołaliśmy i podeszłam do mamy

- To twoja sprawka. - zaśmiała się, a ja potwierdziłam i mnie przytuliła - Dziękuje.

- Nie masz za co, ale twój mąż też maczał w tym palce. To stąd nie mogłaś nic znaleźć, bo wszystko przeniósł do mnie.

- Ah wy. - zaśmiała się - Ale teraz przywitam się z innymi.

Na szczęście nie musiałam przemawiać za co byłam wdzięczna, na dodatek musiałam porozmawiać z kuzynkami, ciotkami, Javi sam mi gdzieś zniknął na jakiś czas. Dlatego usiadłam sobie na krześle przy stoliku i zajadałam się ciastem popijając wino, kiedy zobaczyłam kogoś, kto się nade mną nachyla.

- Zatańczysz?

- Z takim przystojniakiem zdecydowanie. - zaśmiałam się i podałam dłoń tacie

- Tango?

- Publicznie? - rzuciłam zadziornie

- Dlaczego nie? - kiwnął w stronę orkiestry głową a ja jedynie rzuciłam, że to zaplanował - No cóż. To jeden z prezentów dla mamy, wiesz jak lubi oglądać nas tańczących. - Muzyka zaczęła grać, więc i my tańczyć. Od kiedy byłam mała, w moim domu tańczono argentyński tango, które pokochałam od momentu jak zobaczyłam moich rodziców tańczących wieczorem. Zawsze chciałam, aby mnie tato tego nauczył i o to mogłam zatańczyć na urodzinach mojej mamy. Ale kiedy się wygięłam do tyłu to zobaczyłam osobę, której się nie spodziewałam

- Co tu robi Sebastian? - szepnęłam do taty

- Przyszedł z mamą.

- Sebastian i Javi w jednym pomieszczeniu? - mruknęłam i przeszłam na drugą stronę i zobaczyłam kogoś jeszcze - Jesus też? Co to spotkanie moich byłych?

- Wyluzuj. - zaśmiał się - I tańcz.

- Ale co robi Sebastian z ciężarną Laurą?

- Laura jest w ciąży? - zdziwił się a do mnie dotarło

- I już wiem z kim. - po całym przedstawieniu od razu ruszyłam w stronę mojego byłego, i przyjaciółki - Więc już wiem, dlaczego osoba która w tej całej historii, gra ojca była taka tajemnicza.

- Co? - zapytał Sebastian

- O nie, nie! Ja i on? Jaja sobie robisz, to...

- Ale co ja?

- Więc kto to jest? - rzuciłam zakładając ręce na piersiach

- Hej Natalia. - więc się odwróciłam i zobaczyłam Jesusa

- Hej... - i odwróciłam się do pozostałej dwójki, ale do mnie dotarło - Oł... Jesus nim jest.

- Tak. - westchnął

- Jesteś w ciąży? - zapytał Sebastian patrząc na Laurę

- Tak, a ojcem jest Jesus. I dlatego ta tajemnica, w końcu to twój...

- Były. - dokończył za nią Sole, mierząc wzrokiem chłopaka

- A ty przepraszam masz tutaj jakiś wkład, że dalej tu stoisz? - zwróciłam się do niego, a on sobie poszedł - Ale dlaczego nic nie powiedzieliście?

- Sole ci powiedział. Nie mogłam iść do ciebie i powiedzieć, że sypiam z twoim byłym.

- Ale przecież Jesus jest moim byłym.

- Widzisz, mówiłem, że ją to nie ruszy. - zauważył Jesus

- No właśnie, przecież nie miałabym wam za złe, w końcu jestem z Javim. A Jesusa przecież rzuciłam bo go zdrad... - ucięłam w połowie i się tylko niewinnie uśmiechnęłam

- Domyśliłem się, tak samo z kim i pewnie nie bez powodu tak go przed chwilą potraktowałaś co?

- Za ostro? - jęknęłam

- Jak dla mnie. - westchnęła Laura, która w końcu się ocknęła chyba z szoku - Tak jakbyś dalej coś do niego? I przez to taka wściekła do nas podeszłaś. 

- Ja? Jestem z Javim. - rzuciłam i ich zostawiłam. 

Usiadłam na swoim miejscu i znowu nie było tam mojego chłopaka, który powinien chyba ze mną posiedzieć, ale rzucił mi się w tłumie, który tańczył i robił to z moją mamą, więc pewnie go nie wypuści, ale jak na złość spadł mi kolczyk, więc zaklęłam i się schyliłam, ale spadł mi dalej pod stół więc pod niego zanurkowałam, już miałam wyjść, kiedy zobaczyłam pudełko leżące przy marynarce mojego chłopaka, podniosłam go i oczywiście jak to ciekawa kobieta otworzyłam, od razu zobaczyłam śliczny, duży pierścionek z oczkiem. Momentalnie zabrakło mi powietrza, ale byłam na tyle przytomna, że włożyłam pudełeczko do kieszeni marynarki i wyszłam, sama nie wiem nawet jak, zaczerpnąć świeżego powietrza.

- No, no ten sam hotel, to samo miejsce, i ten sam powód. - usłyszałam za sobą, więc się szybko odwróciłam - Natalia? Wszystko gra? - zapytał i szybko znalazł się przy mnie - Jesteś blada. - a ja starałam się dalej zaczerpnąć powietrza - Natalia? Zawołać kogoś? Zadzwonić po karetkę?

- Zabierz mnie stąd. - szepnęłam, dalej łapiąc powietrze i w sumie nie wiem jakim cudem znalazłam się na górze w pokoju z głową w worku papierowym

- Lepiej?

- Chyba. - jęknęłam

- Co się stało? Chyba nie wieść o twojej przyjaciółce i byłym, którzy będą mieć dziecko? - zapytał siadając obok mnie na łóżku

- Javi chce mi się oświadczyć. - rzuciłam i ponownie poczułam atak, więc schowałam twarz do torby

- Oł... ale dlaczego panikujesz? - w sumie zadał dobre pytanie - Chyba jesteście szczęśliwi?

- Nie chce ślubu. - zauważyłam - Nie jestem z nim na tyle, aby wychodzić za mąż?

- Półtora roku to mało?

- Ta... skąd wiesz ile? - spojrzałam na niego zdziwiona

- Umiem czytać, plotki też.

- Przepraszam. - szepnęłam a on zdziwiony na mnie spojrzał - Nie tak to powinno się zakończyć... nagle spotykam się z dziennikarzem od siatkówki.

- Nie masz za co przepraszać. Nie byliśmy razem, miałaś do tego prawo. Pół roku byłaś sama.

- Musiałam wyleczyć złamane serce. - szepnęłam odkładając worek na kolana - Przyznam nawet, że nie jest łatwo siedzieć w tym samym pokoju po dwóch latach.

- Mogę zejść na dół. Chociaż nie musisz się tłumaczyć, minęły dwa lata. Teraz jesteś z facetem, który cię uszczęśliwia, ale jak widać panikujesz na wieść o pierścionku i powiedziałaś mu nie?

- Nie, znalazłam pierścionek na podłodze i wpadłam w panikę. - dotarło do mnie to co powiedziałam i się zaśmiałam - Ale ze mnie panikara.

- Chociaż ładny? I nie zaprzeczaj, twoja mama jest szpiegiem tak jak moja i wszystko szybko wiedzą.

- Duży, z ogromnym oczkiem, diament? Nie mój styl. - zakończyłam i doszło do mnie co powiedziałam, to dlatego spanikowałam.

- Powiedź mu, że nie jesteś jeszcze gotowa. Zresztą skąd wiesz kiedy się oświadczy?

- Myślę, że chciał zrobić to dzisiaj. Nie bez powodu wypytywał czy jest cała moja rodzina.

- Więc mu uciekła panna młoda. No, która powiedziałaby nie.

- Oh nie. - zaśmiałam się - Ja i słowo nie dla facetów oznacza, że mogą się spakować i uciec.

- Nie uciekłem. - oburzył się - Dostałem kontrakt, i zaproponowałem ci wyjazd. - rzucił wstając z łóżka - Wystarczyło powiedzieć tak, a nie od razu stawiać na pracę, a do tego jak miałem zerwać kontrakt? Dla kobiety?!

- Sebastian uspokój się. - pociągnęłam go za dłoń na łóżko - Nie chce, aby ktoś tu wszedł. Nie mam ci za złe, że wybrałeś kontrakt. Wiem jakie to było dla ciebie ważne. Owszem cierpiałam, ale sobie to przetrawiłam. To ja powiedziałam nie. - pogłaskałam go po udzie, na co złapał mnie za dłoń

- Najgorsze słowa jakie usłyszałem. - szepnął - Ale musiałem zrozumieć, masz karierę jakiej ja mogę nigdy nie mieć.

- Jestem dziennikarką, nie sportowcem. Zresztą masz karierę jaką masz i jesteś szczęśliwy. - zauważyłam - Mi czasem brakuje bycia anonimową kobietą na tym świecie. - westchnęłam - Javi natomiast lubi imprezy, zwłaszcza te oficjalne.

- Ty nie. - zauważył - Wiem o tym od szkoły. Ale dzisiejszy pokaz tanga, twój tato wiedział co robi.

- Tańczę z nim od dawna, to on mnie nauczył na czym to polega. Jeden taniec potrafi wyrazić smutek i zawód miłosny. - szepnęłam siadając po turecku

- Miałem kiedyś kolegę, który mówił, że to sam seks.

- Głupie gadanie. - westchnęłam - Spotkałam się z tym w Hiszpanii. Ale jak było we Włoszech?

- Dobrze, głównie skupiałem się na grze. Jestem sam, zresztą miałem nie przychodzić na tą imprezę, ale mama nie chciała przyjść sama. A teraz kiedy rodzice mają problemy finansowe, wolę nie przebywać w domu dłużej niż to konieczne. Ojciec po prostu się zamknął w sobie. Mama stara się do niego dotrzeć, ale nie jest łatwo kiedy własny brat cię tak oszukuje. - westchnął kładąc się na łóżku - Chciałem pomóc, ale nie chce o tym nawet słyszeć. A mama boi się go namówić.

- Dziwisz się? Zawsze mówił, że nie masz wystarczająco kasy, a teraz to on jest w dołku i oferujesz mu pomoc finansową. Męska duma.

- Męska duma, ale on potrzebuje kasy.

- Jak na mężczyznę, weź go na rozmowę. Szczerą, przy piwie. Zdecydowanie bez mamy. - od razu poradziłam

- Masz rację, wiesz... lubiłem nasze rozmowy w hotelowych pokojach. Jesteś dobra w słuchaniu.

- Ja też lubiłam nasze rozmowy. - uśmiechnęłam się do niego i sama położyłam obok - W sumie szkoda, że skończyło się to wszystko.

- Żałujesz? - zdziwiony spojrzał na mnie więc sama odwróciłam głowę w jego stronę i to był błąd bo nasze usta dzieliła minimalna odległość - Powinniśmy chyba wrócić na dół. - szepnął

- Jeśli chcesz, ja tu zostanę. Szczerze to nie mam ochoty spotykać się z moim chłopakiem i przy rodzinie powiedzieć coś co może go zaboleć. I tak już jestem na językach. - westchnęłam, a do niego przyszedł sms, więc szybko usiadł i podał mi telefon, więc zdziwiona go wzięłam siadając obok i przeczytałam "Powiedź mojej przyjaciółce, że jak już zamierza iść z tobą na górę i może nawet robić to co dwa lata temu, to niech zabiera torebkę bo chłopak ją szuka, a ja muszę ją ukrywać pod stolikiem" - Nawet na chwilę nie można uciec.

- Powiedziałaś jej?

- Przyjaciółki zwierzają się sobie, zwłaszcza jeśli chodzi o chłopaków. Starała się wybić mi z głowy jakiekolwiek wiadomości do ciebie.

- Powinienem chyba zakręcić się koło tej, którą lubiłem od czasów szkoły. - zauważył, a ja go jedynie walnęłam w głowę - Ałć. Ale teraz jest w ciąży z twoim byłym.

- A ja kompletnie nie wiem jak to się stało. - westchnęłam zakładając buty - Pewnej nocy po prostu się dowiaduje, że moja przyjaciółka jest w ciąży, a na imprezie o tym, że z moim byłym. No i w dodatku pojawiasz się ty.

- Impreza byłych. - zaśmiał się i wstał poprawiając koszulę - Więc na razie.

- Sebastian? - zawołałam na co się odwrócił - Dziękuje. - uśmiechnęłam się podchodząc do niego - Ale możesz jeszcze poprosić Laurę, aby przyszła na parking z moją torebką?

- Da się to zrobić. - zaśmiał się wychodząc z pokoju

&&&