17. Co znowu tatuś przeskrobał?

Weekend minął mi dosyć szybko, i już musiałam wracać do pracy, chociaż po tak mile spędzonym czasie nie miałam ochoty wracać, a zostać w mieszkaniu, zwłaszcza w sypialni. Zwłaszcza, że dzisiaj był bardzo chłodny dzień, więc ubrałam się w ciepły sweter i do tego płaszcz. Nawet czapkę wyciągnęłam z szafy. Ale właśnie siedziałam przy stole, bawiąc się myszką bo na prawdę było nudno i nie wiedziałam co robić, dlatego czytałam plotki odnośnie zawodników, a także trochę o europejskich ligach. Aż zobaczyłam przed sobą wielki bukiet kwiatów. Byłam zdziwiona, ale jedynie zobaczyłam mojego kumpla jak i resztę z szerokim uśmiechem.

- To dla ciebie, odebrałem od kuriera.

- Dla mnie? - zdziwiona od razu wstałam i szukałam liściku, ale nigdzie nie mogłam znaleźć

- Szukasz tego? - pomachał mi nim, więc od razu chciałam mu wyrwać - Co to za tajemniczy osiłek?Sportowiec?

- Przyjaciel z dzieciństwa.

Uśmiechnęłam się i dostałam liścik z którego przeczytałam "Dziękuje za mile spędzony czas, i życzę miłego powrotu do pracy. Osiłek". Jedynie złapałam za telefon i od razu do niego odpisałam, a raczej podziękowałam za kwiaty. O dziwo długo nie musiałam czekać na odpowiedź zwrotną, więc w tym momencie zamiast skupić się na przeglądaniu plotek, skupiłam się na romansowaniu z Sebastianem, który przygotowywał się do wyjazdu. I mimo, że będzie tylko siedem godzin od stolicy, to jednak już zaczynałam za nim tęsknić. Będzie dziwnie, zwłaszcza na początku, być z nim na odległość. Trzeba będzie jednak się przygotować. Już miałam mu odpisać ponownie, kiedy dostałam wiadomość od Laury czy możemy się dzisiaj spotkać, bo to pilne. Zgodziłam się, bo i tak chciałam dzisiaj wcześniej wyjść z pracy, więc powiedziała, że po mnie przyjedzie autem. Dlatego zeszłam na dół z bukietem kwiatów i od razu zadowolona wsiadłam do jej auta. Ale widziałam jej wzrok.

- No co? - zaśmiałam się zapinając pasy

- Ty mi powiedź szczęśliwa kobieto.

- Aż tak widać? - jęknęłam a ona potwierdziła - Mile spędziłam weekend.

- A nie mówiłam, że Sebastian nie bez powodu do ciebie przychodzi po rady. - zaśmiała się - Więc jak to się stało?

- Spędziliśmy mile weekend, porozmawialiśmy, trochę powspominaliśmy.

- Oh daj spokój. Znowu łóżko? - rzuciła zatrzymując się na parkingu przed restauracją, ale kiedy nie chciałam nic powiedzieć to tylko się zaśmiała - Ale uważajcie, jeśli nie chcecie być rodzicami. - pogłaskała się po brzuszku

- Uważamy, zresztą Sebastian teraz szykuje się do wyjazdu. - westchnęłam - Więc pewnie dopiero spotkamy się w następny weekend. Mam pracę, a do tego wiem, że będę do niego wpadać co drugi weekend, ale i tak zaczynam już za nim tęsknić.

- Oj wiem. Ale to lepsze niż samotność. Lecz dalej nie powiedziałaś mi jak to się stało, że jesteś z osiłkiem. Bo domyślam się, że te kwiaty są od niego.

- Dokładnie, ale mówiłam weekend. - zaśmiałam się - Przyszedł podziękować mi, pojechaliśmy na zakupy i siedzieliśmy w salonie przy lampce wina. Rozmawialiśmy i tak jakoś spędziliśmy razem weekend, dopiero dzisiaj rano pojechał do domu.

- Ahh zakochani. - zaśmiała się siadając przy stoliku - Ale to dobrze, przynajmniej jesteście szczęśliwi.

- Dokładnie. Ale co to za ważna sprawa? - zdziwiona na nią spojrzałam, ale tylko rzuciła Jesus. - Co znowu tatuś przeskrobał?

- Tatuś wariuje, ostatnio źle się czułam, a ten od razu mi powiedział, że powinnam przestać pracować. A do tego nie możemy się w ogóle dogadać. Dlatego wolałam iść na obiad z tobą niż wrócić do mieszkania.

- Aj ty. - westchnęłam - Nie lepiej było jednak wrócić do mieszkania? Dopiero zaczynacie ze sobą mieszkać, więc to normalne, że musicie się dogadać we wszystkim. Inaczej się mieszka samemu, a inaczej z kimś. Wiem co mówię, zwłaszcza że teraz twoje hormony skaczą z góry w dół.

- Denerwuje mnie to, w jednej chwili mam ochotę płakać, a zaraz cholera mnie bierze.

- Oj tam to tylko dziewięć miesięcy. - zauważyłam i złożyłam zamówienie u kelnera, który akurat do nas podszedł

- Siedem. - a ja zdziwiona na nią spojrzałam - No co? Długo się zbierałam, aby ci powiedzieć. Zresztą będziesz uroczą ciocią dla mojego synka.

- Ojej będzie chłopczyk?! - a ona z uśmiechem pokiwała głową - Gratuluje. Więc dlatego pewnie Jesus szaleje. Pierworodny.

- Możliwe, ale wolałabym dziewczynkę. - a ja jedynie zdziwiona na nią spojrzałam i wtedy przyszedł do mnie sms - Oho gołąbek? - ale odczytałam wiadomość od Sebastiana

- Oj tam. Ale nie cieszysz się z chłopca?

- Cieszę, ale tylko tak mówię. I co ci napisał?

- Tęskni. - zaśmiałam się - Ale jestem teraz z moją przyjaciółką, która nawiasem mówiąc, może wpadać do mnie bo mam jedzenie i to świeże.

- No tak zakupy z chłopakiem.

- Będziesz mi teraz dogryzać co? - a ona tylko siedziała wyszczerzona - Lepiej powiedź mi co zamierzasz z Jesusem.

- Dogadać się z nim, choć powiem ci, że słodki jest kiedy się kłócimy i przychodzi mnie przepraszać. Nigdy mnie żaden facet tak nie przepraszał.

- Tylko lepiej nie przesadzaj bo może nie wytrzymać i zostaniesz sama z synkiem, a on będzie weekendowym ojcem, albo może ci go odebrać.

- Chyba tak źle nie będzie co?

- Chcę ci tylko powiedzieć, że owszem można się kłócić, ale czasem trzeba zwolnić. Nie rozdmuchuj wszystkiego i nie zwalaj to na hormony. Jesus jest inteligentny więc nie pójdzie na to.

- Nie lubię kiedy masz rację. - jęknęła i zaczęła skubać moją sałatkę - Ale dobrze, porozmawiam z nim i się trochę opamiętam.

- Brawo i smacznego. - zaśmiałam się podstawiając jej mój talerz z sałatką a ona mi tylko podziękowała - Dobrze, że zamówiłam jeszcze obiad i deser.

- Przepraszam, ale sama się nie kontroluje. Potrafię na prawdę zjeść dużo i moją dietę szlag trafia.

- I tak wyglądasz chudo, słodko i uroczo. - zaśmiałam się - Do twarzy ci z brzuszkiem.

- Zobaczymy jak ty będziesz wyglądać.

Obiad z Laurą jak zawsze przebiegł w bardzo miłej atmosferze i po tym jak już nagadałyśmy się na temat naszych panów zeszłyśmy na przyziemne, tylko nam zrozumiałe tematy. Ale jednak trzeba było wracać do domu. Ona do Jesusa, a ja do pustego mieszkania. Ale jednak weszłam do środka od razu zapalając światło w salonie i poszłam włożyć kwiaty do wazonu, bo zdecydowanie potrzebowały wody. Postawiłam wazon na stoliku w salonie i postanowiłam przebrać się w domowy strój, czyli spodenki, grube skarpety i bluzkę z długim rękawem. Jeszcze wzięłam prysznic i zadowolona z kubkiem herbaty położyłam się na kanapie. Wzięłam jeszcze swojego laptopa, bo w końcu miałam czas aby odpisać na zaległe emaile. Właśnie czytałam drugi, gdzie koleżanka z Madrytu chwaliła się, że jest w ciąży i do głowy wpadła mi myśl, jakby to było gdybym ja teraz zaciążyła. Zaciekawiona wstałam z kanapy idąc do przedpokoju z poduszką i starałam się zobaczyć jak to by wyglądało. Bo Laura wygląda na prawdę uroczo z brzuszkiem. Tyle tylko, że usłyszałam dzwonek do drzwi i zamiast się ogarnąć to otworzyłam tak drzwi.

- Eee... - rzucił Sebastian wpatrując się w mój brzuch na co sama nie mniej zdziwiona się z nim przywitałam - Czy ty? Czy my? - zapytał wchodząc do środka

- Co? - a on wskazał na mój brzuch - Nie. - zaśmiałam się - Tak tylko sprawdzam, jakbym wyglądała.

- Dlaczego?

- Ponieważ moje koleżanki, jedna po drugiej teraz jest w ciąży. A Laura wygląda na prawdę uroczo, i tak chciałam sprawdzić. Nie masz co się martwić, wszystko jest zamknięte na jakiekolwiek wpadki. Ale co tu robisz?

- Byłem niedaleko bo załatwiałem ostatnie rzeczy i postanowiłem odwiedzić panią. - dał mi buziaka - Ale nie chcesz dzieci?

- Co ty moja mama? - zaśmiałam się - Mam czas. Ale napijesz się czegoś? Zresztą wiesz gdzie kuchnia, a ja pójdę się przebrać.

- Przebrać? - zjechał mnie wzrokiem - Po co? Słodko wyglądasz w domowym stroju.

- No cóż, odpoczywam. Dzisiejsze popołudnie spędziłam z Laurą, która oczywiście musiała pokłócić się z Jesusem. Ja nie wiem, ale oni to się o takie głupoty kłócą, że czasem to już lekka przesada.

- Muszą przyzwyczaić się do nowej sytuacji, dotrzeć do siebie więc to nie dziwne. A ona teraz jeszcze szaleje z humorkami. Pamiętam jak moja kuzynka była w ciąży i o mało co nie rozwiodła się z mężem.

- Tu może być podobnie, chociaż znam Jesusa, jako najbardziej cierpliwego faceta na świecie, na dodatek jest bardzo mądry, dowcipny i czasem trudno zrozumieć kiedy żartuje.

- Ekhem. - usiadł na kanapie a ja zdziwiona na niego spojrzałam siadając obok - Zachwalasz tak swojego byłego?

- Zazdrosny? - zaśmiałam się a on przytaknął - Nie masz o co, a raczej o kogo. Tylko mówię jaki jest, i pasuje bardziej do Laury niż do mnie. Zresztą dziękuje za kwiaty. - uśmiechnęłam się do niego co odwzajemnił

- Mijałem kwiaciarnię i postanowiłem poprawić ci bardziej dzień. Zwłaszcza, że teraz jestem zajęty, jeszcze nie do końca się spakowałem, ba nawet nie wiem jak się zabiorę z tym wszystkim. - westchnął przytulając mnie do siebie

- Dopiero cię odzyskałam, a już tracę. - szepnęłam mając nadzieję, że tego nie usłyszy

- Nie tracisz. Jeszcze tutaj jestem, i postaram się wygospodarować każdą wolną chwilę, aby spędzić ją z moją cudowną dziewczyną. - pogłaskał mnie po ramieniu a ja tylko rzuciłam, że miło - A może byś wzięła tydzień wolnego?

- Wolnego? Ale po co? - zdziwiona na niego spojrzałam

- Pojechałabyś ze mną i byśmy tam spędzili razem czas?

- Nie wiem. To zależy od tego czy teraz dostanę. No wiesz, nie chciałam urlopu, więc poszedł ktoś inny. Ale zapytam szefowej i dam ci znać.

- Dobrze. Miło by było spędzić z tobą tydzień, i to z dala od wszystkich ciekawskich. Moja mama była tak ciekawa z kim spędziłem ten weekend, ze nawet sobie tego nie wyobrażasz. A jak powiedziałem prawdę to mi nie uwierzyła.

Ale jednak Sebastian wracał do domu na noc, więc się z nim pożegnałam i sama poszłam spać. Oczywiście najpierw się musiał Puszek i Cukierek rozłożyć, a dopiero później ja. Choć nie bardzo mogłam spać, bo zastanawiałam się nad tym czy pojechać z Sebastianem, czy dostanę również wolne, bo tego nie byłam pewna. Chociaż miło byłoby spędzić z nim więcej czasu, zwłaszcza teraz kiedy dopiero co zaczęliśmy być ze sobą.