26. To przez niego miałaś złamane serce.

Sebastian wyjechał na kadrę, a ja musiałam sama zmierzyć się ze wszystkim. Niestety moje zdjęcie wywołało wręcz zaskakujące poruszenie. Pojawiałam się praktycznie wszędzie, ale o dziwo koledzy z pracy mi pogratulowali. I czułam się jakbym teraz była ich maskotką. W sumie i tak tworzyliśmy zgraną grupę, ale właśnie wsiadłam do windy i chciałam pojechać do mieszkania, aby je dopracować do końca i w końcu jak to zakochana żonka czekać na męża, żołnierza. Ale jednak… żoną nie jestem, a Sebastian żołnierzem. Ale o dziwo winda się zatrzymała i wsiadł do niej Javi na co się uśmiechnęłam.

- Gratuluje. – powiedział od razu za co podziękowałam – W sumie był to dla mnie szok, że wpadłaś. W końcu mi odmówiłaś bo nie chciałaś stabilizacji.

- Javi. – westchnęłam

- Nie no rozumiem, Sebastian i wszystko jasne. To przez niego miałaś złamane serce.

- Ale jestem teraz szczęśliwa. – zauważyłam kładąc dłoń na brzuszku – I musisz zapomnieć to, że ci odmówiłam. Zresztą nie wychodzę za mąż. Mam jedynie z nim dziecko.

- Wiesz, że mogę te informacje wykorzystać zawodowo.

- Wiem, ale również znam ciebie i dobrze wiem, że taki nie jesteś. Możesz mieć urazę do niego, albo i do mnie, ale nie wykorzystasz tego.

- No cóż dobrze mnie poznałaś przez ten czas bycia razem. I tak gratuluje, ładnie wyglądasz z brzuszkiem. W sumie i tak długo utrzymałaś to w tajemnicy.

- Chciałam ogłosić to oficjalnie, z Sebastianem. A że akurat dowiedzieliśmy się jaka płeć, to nie mogłam się pochwalić. Zresztą myślę, że i tak byłam lekko zacofana jeśli chodzi o portale społecznościowe. A teraz uciekam, mam spotkanie. – powiedziałam i ruszyłam w stronę swojego auta, ale kiedy się w nim tylko znalazłam to napisałam do Laury, że musimy się spotkać, ale nie mogła się wyrwać z małym więc musiałam do niej pojechać

- Oho mamusia ma kłopot. – przywitała się od razu ze mną z Marco na rękach

- Tak. – westchnęłam – Rozmawiałam dzisiaj z Javim. Wygarnął mi w sumie, że wpadłam z innym kiedy go odrzuciłam bo nie chciałam stabilizacji i ma rację. Jestem paskudną osobą. – jęknęłam – Wszystkich odtrącałam.

- Taka już byłaś, uciekałaś. Ale teraz jesteś szczęśliwą mamusią. A to zdjęcie było urocze.

- Widziałaś?

- No tak. Lubię sprawdzać plotki na twój temat, a to była informacja dnia. Uwielbiana przez wszystkich dziennikarka spodziewa się córeczki i to z siatkarzem reprezentacji kraju! W sumie nie musieliście od razu robić dziewczynki dla mojego synka.

- Nie zapędzaj się. – wystawiłam jej język i wzięłam Marco na ręce – Hej przystojniaku. Tęskniłeś za ciocią? Za tą spoko ciocią z którą się najlepiej bawisz?

- Oj nie zapędzaj się tak. – zaśmiała się – Ale mogłaś powiedzieć, że czujesz macierzyństwo i bym ci podrzucała mojego synka abyś się nim zaopiekowała.

- Proszę cię, nie dokuczaj mi. Nie czułam żadnego macierzyństwa. To była zwykła wpadka, chociaż muszę przyznać, że jestem szczęśliwa. Przyzwyczaiłam się do lekkich zachcianek i latania do toalety. Ale im większy mam brzuszek tym czuję się inaczej. Wiesz, uczyłam się o tym jak dzieci się robi i jak to jest kiedy rosną w brzuchu, ale przeżyć coś takiego to wow.

- A tatuś? Jak się z tym czuje?

- Sebastian… - i na samo wspomnienie się uśmiechnęłam – Jest szczęśliwy. Był ze mną na badaniach, i miał biedny łzy w oczach kiedy usłyszał bicie serca, a później nie mógł napatrzeć się na zdjęcie. Zresztą sama wiesz jakim był dla mnie oparciem.

- Nie wiedziałam, że jesteś aż taką panikarą. – zaśmiała się – Ale w sumie dobrze, że masz przy sobie kogoś takiego. Uzupełniacie się, a to najważniejsze. No a teraz będziecie razem mieszkać. Ale jak twoi rodzice przyjęli do wiadomości, ze nie będzie ślubu?

- Przetrawili to, rozumieją moje powody, wiedzą, że nie zamierzam brać ślubu z powodu ciąży.

- No tak to tylko moja matka potrafi obrazić się na mnie z tego powodu. Widziała małego jedynie w szpitalu i ani razu mnie nie odwiedziła. Za to rodzice Jesusa są wspaniałymi dziadkami. I dobrą darmową opiekunką.

- Zawsze wiesz, że możesz mi go podrzucić. Nie gwarantuje, że moja linia będzie wolna bo zapewne będę non stop dzwonić do mamy z pytaniem czy nie udusiłam dziecka jeśli nie płacze.

- Wariujesz. – zaśmiała się – W sumie możesz do mnie kiedyś wpaść na cały dzień, jak za dawnych czasów i mogę ci co nie co pokazać.

- Byłabym wdzięczna. Chociaż przewijanie trenowałam na lalce. Nie śmiej się, mieszkanie z rodzicami w takich chwilach ma jednak swoje plusy.

- Uwierz mi, dziecko a lalka to co innego. Zwłaszcza takie dziecko, które nie może choć na chwilę leżeć spokojnie, tylko macha nóżkami.

- Ahh chyba się nie mogę już doczekać. Ale to dopiero trzeci miesiąc, długi czas jeszcze przede mną.

- A nie jesteś podekscytowana wspólnym mieszkaniem z chłopakiem?

- Nie, raczej czuję coś takiego… sama nie wiem nawet co to jest, i jak to nazwać. Po prostu mogę powiedzieć, nareszcie. Prawda mały? – postawiłam go robiąc z nim eskimoska – Ciocia w końcu będzie miała wujka dla siebie. Ale nie będzie wypijał jej kawy z kubka bo ciocia nie może pić kawy. – jęknęłam

- No tak, to ogromny minus. Pamiętam jak mi brakowało kofeiny, czułam się jak ćpun na odwyku. Ale to zastępuje kawę. – podała mi pudełko, więc zaczęłam czytać – powiedział mi o tym lekarz, więc bez strachu.

- To dobrze. Masz jeszcze jakieś dla mnie rady?

- Nie czytaj żadnych forum. Najlepiej wypożycz sobie książki z biblioteki, albo kup poradnik dla młodej mamy. Moja siostra mi pożyczyła więc się zapytam czy ma jeszcze. A jak nie to niech mi chociaż poda tytuł. Bo to fajna książka, są tam odpowiedzi na każde pytania, dobre rady, i Sebastian też powinien poczytać.

- No dobrze, to się popytaj. Ale ok muszę iść, w sumie i tak miałam jechać do mieszkania, ale nie chce mi się już więc pojadę do rodziców. – podałam jej małego, a on się rozpłakał – Ojej.

- No to mi chyba zaczarowałaś dziecko. – zaśmiała się

- Nie martw się, ciocia cię odwiedzi jeszcze. – dałam mu całusa w policzek na co się uśmiechnął – Uroczy.

- I śpiący. No, ale dam ci znać i miło, że mnie odwiedziłaś.

&&&

Siedziałam właśnie na łóżku, a raczej leżałam i czytałam magazyny. Musiałam odpocząć i zrelaksować, a to był dla mnie idealny sposób. Tyle tylko, że dostałam sms’a od Sebastiana, abym odpaliła komputer i weszła na skype. Mruknęłam tylko pod nosem, ale i tak odpaliłam i połączyłam się ze swoim kontem. Od razu dostałam połączenie, więc przyjęłam je i widziałam mojego chłopaka z szerokim uśmiechem i małymi bucikami na palcach, na co się zaśmiałam, ale musiałam przyznać że to słodki widok i bardzo podobały mi się buciki.

- Wiem, że mała najpierw będzie chodzić w skarpetkach, ale nie mogłem się powstrzymać. Są urocze.

- No dobrze. – zaśmiałam się – Ale masz rację najpierw skarpeteczki, które już czekają. I nie, to nie ja je kupiłam ale twoja mama. Więc zdecydowanie widać, że jesteś jej synem.

- Jest szczęśliwa, że będzie babcią. Nawet mój tato się cieszy, więc jest dobrze.

- Wiem, wiem. Zapominasz, że często ich widuje. Chociaż wiem, że miałam się już wprowadzić do naszego mieszkania, ale nie chce mi się samej. W domu zawsze wygodniej, a właśnie! Dzisiaj byłam u Laury i powiedziała, że da mi poradnik dla młodych mam i powinieneś też przeczytać. A i Marco nie chciał puścić cioci. – uśmiechnęłam się szeroko – Jak go oddałam to się biedny popłakał.

- No cóż każdy by chciał być non stop na kolanach takiej cioci. Ale jak się czujesz?

- Dobrze. Chociaż dzisiaj mam wieczornego lenia. Leżę na łóżku i odpoczywam. Chociaż wiem, ze mam kilka rzeczy do zrobienia. Ale po prostu mi się nie chce i nie mam z tego powodu nawet wyrzutów sumienia.

- Ahh chciałbym tak leżeć i nic nie robić. Ale niestety, muszę walczyć do ostatniej kropli potu na boisku. Ty zapewne nie oglądasz meczy.

- Nie, nie mam nawet kiedy. Jak nie śpię to pracuję więc sam rozumiesz. A jak już oglądam coś związanego ze sportem to nożna. I to tylko do pracy.

- Ah ja czasem wiem więcej o twojej pracy niż ty o mojej. Bo oglądam program, tak jak moi koledzy, którzy co chwile mnie pytają jakim to cudem wyrwałem i zapłodniłem taką laskę. Oho jeden właśnie się zjawił w pokoju.

- W takim razie nie będę przeszkadzać. A i powiedź im, że to raczej ja wyrwałam ciacho. – wystawiłam mu język na co się zaśmiał – Ale ok, ja idę spać. I pamiętaj, graj dobrze.

- Tak jest. Niebawem się widzimy w domu. Mam nadzieję, że chociaż tam się pojawisz na meczu.

- Nie obiecuje. Postaram się.

- Aj ty.

- I tak wiem, że mnie kochasz. Buziaki i pozdrowienia dla chłopaków.

Sebastian się jedynie wyłączył bo jego kumpel pytał z kim rozmawia. Zaśmiałam się i jedynie wyłączyłam komputer. Postanowiłam odpocząć, dlatego zakopałam się pod kołdrę i momentalnie zasnęłam.